Sa Katahimikan Natagpuan ang Paalam

Hindi ko alam kung saan uumpisahan

Ang Paalam na nag-wakas

Sa dulo ba kung saan nawala ang lahat?

O sa umpisa kung saan natagpuan ang ikaw?

Marahil ay dapat sa panahong ang ingay mo

Ang siyang bumabalot sa paligid ko

Ngunit paano kung hanggang ngayon

Ay ito pa rin ang naririnig ko

Hindi. Mali. Imahinasyon lang ang lahat

Dahil ang tanging natirang tunog ay galing sa kawalan

Sa paligid kung saan dati ay nanatili ka

Sa espasyo kung saan ikaw ay nawala

Pero ang totoo ay pinili nating huwag magsalita

Mas pinili nating huwag magkibuan

Na tila ba ay naiintindihan ang bawat galaw

Kahit ni isang letra ay walang naibigkas

Naalala ko noong isang beses akong pumunta sa inyo

Pinigilan mo akong hugasan ang pinggan sa lababo

Kasi sabi mo ayon sa kasabihan ay maaaring hindi na ako makabalik pa

Kaya’t hinyaan at pinagmasdan na lamang kita

(hinugasan ko ang tasang pinaginuman mo ng kape

Hindi mo ako pinigilan)

Hindi ako bulag para hindi mapansin

Na sa tuwing ako’y lalapit ika’y umaalis

Na para bang may boltahe sa aking mga palad

Na makukuryente ka kapag aking mahawakan

Noong nakita kong napapagod ka na

Isinandal ko ang ulo mo sa aking balikat

Pero ikaw ay bumangon at tumakbo

Na parang natusok ng libu-libong karayom

Kaya’t heto ako, isinara ang bibig

Pilit ibinabaling sa paligid ang tingin

Isang talata sa libro, sampung beses ng binabasa

Hanggang ngayon ay hindi pa rin maunawaan

At tulad din ng lahat ng paglalakbay

Sa dulo rin tayo maghihiwalay

Hindi ko malilimutan ang iyong mga tingin

Kaway at ngiti lamang ang aking naisukli

Kaparehas ng pagindak at pagsayaw

Alam nating ang kanta ay patapos na

Pinili mong lumisan ng walang pasabi

Pinili kong tumahimik at hindi mangulit

Ngayon katahimakan ang kumain sa paligid

Ang tinig mo’y hindi na narinig

Hindi ko kukwestyunin ang iyong pagalis

Hindi ko hihintayin ang iyong pagbalik

Sa katahimikan aking natagpuan ang iyong paalam

Pilit pinipigilan ang sarili na ikaw ay sigawan

Bubuksan ang iyong laman at isisiksik ang aking katawan

Pero hindi. Tama na. hanggang dito na lang.  

At tutal mas pinili narin natin ang katahimikan

Sana ay sa katahimikan natin matagpuan ang tunay na kaligayahan

                          -Katy O.

Noon at Ngayon

Bakit ngayon lang
Bakit kung kailan hindi ko na kayang maniwala
Bakit kung kailan hindi ko na kayang magtiwala

Bakit ngayon pa
Bakit kung kailan nasanay na akong masaktan
Bakit kung kailan natutunan ko ng lumigaya

Bakit hindi noon
Noong ang salita mo ang nagpapaikot sa aking mundo
Noong hawak ng iyong mga mata ang aking pagkato

Bakit hindi dati
Dating mabubuo na ang araw masulyapan lang ang iyong ngiti
Dating kahit masakit din ay kahit papaano ay kayang kong sabihing 'okay lang, mahal naman kita.'

-Katy O.

Bibitawan Na Kita

Patawad sinta.

Patawad dahil ngayon ay susuko na ako.

Patawad dahil ititigil ko na ang aking kahibangan.

Akala ko ay kakayanin kong magtiis.

Akala ko ay malalagpasan ko rin lahat ng sakit.

Pero ang hirap pala kapag ako lang ang nagmamahal.

Ang hirap dahil ako rin lang ang nasasaktan.

Kaya gagawin ko lang ang dapat.

Hahanapin ko ang lunas

Bibitawan na kita.

Oo, natatandaan kong ilang ulit mo nang sinabing huwag akong umasa.

Subalit paano ko mapipigilan kung sa tuwing gabi boses mo ang aking naririnig?

Paano ko pahihintuin ang damdamin ko kung ang mga yapos at hagkan mo ang parati kong nadarama?

Hindi ko alam kung malinaw ba sayo ang lahat. Pero sa akin, malinaw.

 Naiintindihan ko naman an gating magulong sitwasyon.

Alam kong walang patutunguhan to.

Pero eto ako si tanga, nagbabakasakaling bukas, pagmulat ng iyong mga mata, maramdaman mong ako dapat ang laman ng puso mo.

Tangina. Nakakatawa rin palang umasa.

Kaya sinta, patawarin mo ako.

Dahil kahit gustong gusto ko pang kumapit.

Bibitawan na kita.

-Katy O.